تاریخچه کاشت مو

کاشت مو به عنوان درمانی برای آلوپسی آندروژنتیک در سال 1959 با مقاله ای از Norman Orentreich ، استاد دکترای پزشکی ، به شکل امروزی اش درآمد. این مقاله ، یک روش کاشت مو ارائه کرده است ، اما در کنار آن یک مبنای فیزیولوژیکی برای کاشت موفق مو ارائه کرده است که به همان اندازه مهم است و شامل مفاهیم “غلبه ناحیه اهداکننده” و “غلبه ناحیه گیرنده” می شود. مفهوم غلبه ناحیه اهداکننده ، نتایج متناقض بسیاری از مطالعات پیشین درباره کاشت مو را توضیح داده است.

دکتر Orentreich ، نشان داد که موفقیت در کاشت مو برای بیماری آلوپسی آندروژنتیک ، به غلبه ناحیه اهداکننده ، بستگی دارد. پیوندهای با غلبه اهداکننده ، مولفه های رشد مو در قسمت اهداکننده را بعد از پیوند به قسمت گیرنده ، نشان می دهند. پژوهشی که در دهه های 1950 و 1960 ، منتشر شد ، هم تایید کرد که “طاسی الگوی مردانه” یک وضعیت ارثی است که با کاشت مو قابل درمان است. این کشفیات ، فرضیه های دیگر درباره طاسی الگوی مردانه را ، رد می کنند. در میان آن ها ، نظریه ای که مربوط به جا به جایی ماهیچه های پوست سر بود ، در یک دوره طولانی ، فولیکول های مو را از بین می برد و منجر به طاسی می شود.

مقاله 1959 دکتر Orentreich ، نقطه شروع روش های جدید کاشت مو است. علم و هنر کاشت مو در کنار هم پیشرفت کرده اند. روش های برداشت و کاشت حتی یک فولیکول مو را هم علم ، توسعه داده است و هنر ، پا جای پای علم می گذارد و محل قرار دادن پیوندهای کوچک (3 تا 5 تار مو) و پیوندهای ریز (1 تا 3 تار مو) را تصحیح می کند به گونه ای که یک نمای کاملا طبیعی روی پوست سر کاشته شده ایجاد کند.

در کنار کاشت مو ، روش های جراحی برای درمان طاسی هم پیشرفت کردند :

• جا به جایی لایه های مودار پوست سر برای پوشاندن نواحی بی مو ؛
• استفاده از گسترش دهنده های بافتی برای تسهیل بازسازی پوست سر طاس ؛ و ،
• استفاده از جراحی کاهش پوست سر برای از بین بردن پوست طاس و “بالاکشیدن” پوست مودار تا جایگزین آن شود.