بیماری تلوژن افلوویوم

صرفه جویی در ناحیه مخزن دهنده مو همان طور که در مقدمه گفتیم ، نگرانی درباره محدود بودن مخزن دهنده یک پدیده نسبتا تازه در جراحی های پیوند مو است باید هرگونه کوشش ممکن انجام گیرد تا ثمردهی این مخزن به حداکثر برساند. ما به طور مختصرا میخواهیم مناطق استفاده از جلسات بزرگ را در رابطه با زخم ناشی از جراحی بحث کنیم. اهمیت مناسب بودن تکنیکهای برداشت و دقیق بودن دیسکسیون فولیکولی در تضمین اهمیت ثمردهی مخزن دهنده مو در قستمهای بعد بحث میشود.مخزن دهنده پیوند مو نسبت به فاکتور تراکم ،حساس تر از ان چیزی است که تصور میشود. در واقع برای هر یک واحد تغییر در تراکم ناحیه دهنده ، دو برابر تغییر در مقدار موهای قابل برداشت وجود دارد.

آنچنان که ما در قسمت « نگاه ریاضی به پدیده تاسی » بحث میکنیم ، بیمار ممکن است 50% موی خود را از دست بدهد قبل از اینکه این امر از نظر بالینی قابل توجه باشد . هرچند ما به طور معمول به این پدیده در ناحیه تاس می اندیشیم ، این پدیده در ناحیه دایما مودار Permanent Zone  صدق میکند.

بنابراین در یک فرد متوسط با ترکم 1 واحد فولیکولی 2 عدد مو در هر میلی متر مربع تراکم واحد فولیکولی میتواند به نیم واحد یا یک مو در هر میلی متر مربع کاهش یابد  قبل از اینکه ناحیه دهنده، بسیار کم پشت بنظر میرسد. آنهایی که تراکم موی بیشتری دارند میتوان درصد بالاتری از مو را برداشت کنند. بنابر این بیماری با تراکم موی 2/5 در هر میلی متر مربع از یک فرد متوسط با تراکم 2 در هر میلی متر مربع 50% بیشتر موی قابل برداشت دارد ، هرچند تراکم موی او 25% بیشتر است . مقدار موی قابل برداشت همچنین بستگی به مشخصات واحد فولیکولی دارد و نیز به اندازه و شلی پوست سر ، تراکم مو اشکارا با هرنوع کاشت مو تحت تاثیر قرار میگیرد. اگر فرد یک جراحی کاشت مو داشته باشد که تراکم دهنده آن 25% یابد ، بدین ترتیب نیمی از موهای قابل برداشت وی از بین میروند چون تراکم واحد فولیکولی به 75/0 واحد در هر میلی متر  یا 5/1 مو در میلیمتر میرسد. اگر همان با 25% تراکم کمتر مراجعه کند.

یعنی 5/1 مو در هر mm (با توجه به ثابت بودن low density در 1 )  75%  واحد در هر میلی متر مربع  باقی میماند 5/1 مو در هر واحد که نهایت می شود 1 واحد در هر میلی متر مربع که دیگر نمیتوان برای کاشت از آن استفاده کرد.

این عدد 1 برای نشان دادن تاثیر تغییرات در دانسیته دهنده مو بر روی مخزن مو هستند. عدد واقعی گرافت هایی که می توان برداشت کرد بستگی به فاکتورهای متعددی دارد از جمله اندازه ناحیه دهنده ،شل بودن اسکالپ ، مشخصات مو (ضخامت ساقه مو  و فرفری بودن آن ها )و کنتراست بین رنگ مو و رنگ سر در این اعداد در ضمن فرض بر این است که کارایی برداشت 100% است و این که آن را می توان بین جلسات مختلف در همان 100% باقی میماند( به بحث زیرین مراجعه کند هر چند بیمار که دارای تراکم دهنده 5/1 مو در هر میلی متر مربع است نصف بیماری که تراکم موی ان 3 مو در هر میلی متر مربع است در هر کدام از هر گرافت آن به طور متوسط نصف آن کسی که تراکم دهنده گرافت 3 است ، مو موجود دارد بنابراین پیوند موی بیمار اخیر 4/1 بیمار اول پرپشت بنظر میرسد.

بدون توجه به این که تکنیک جراحی تا چه اندازه بی عیب باشد . هنگامی که در ناحیه دهنده داده می شود هر گاه بخیه ها زده می شود ، فولیکول های مو صدمه می بینند یا تخریب میشوند یا زدن سوچورها خیلی نزردیک به لبه زخم به نحوی که موی کمتری را در بر گیرند میتوان این صدمه را کمتر کرد. در جلسات بعدی جراحی میتواند از اسکار قبلی به عنوان لبه فوقانی یا تحتانی اکسیزیون جدید استفاده کرد.

بدین ترتیب میزان تغییر شکل و صدمه احتمالی به لبه موجود صرفا محدود به یک لبه زخم می شوند بعضی از پزشکان استفاده از منگنه را توصیه می کنند چون احساس میکنند این روش سریع است و باعث اسیب دیدن کمتری می شود و صدمه کمتری هم به فولیکولهای اطراف وارد میکند و یا کاری با کیفیت بهتر به جای میگذارد. بعضی دیگر احساس میکنند منگنه درد بدون لزوم بیشتری به جای  میگذارند . هنوز به بررسی های بیشتر برای مقایسه این دو روش و دادن یک پاسخ قطعی لازم است.